حکایت 9

دو رفیق به اتفاق یکدیگر از دهی به شهر مجاور می رفتند و سبدی پر از میوه بر سر داشتند ،یکی برد بار بود و دیگری بی حوصله ،این پیوسته از بار سنگین خود ناله می کرد و شکوه می نمود ،و آن خندان و خرامان راه می پیمود و شوخی می کرد .

رفیق بی حوصله گفت: ای برادر با این که می دانم بار تو سبک تر ار بار من نیست و قوتت از من بیشتر نیست ،سبب خنده و خوشحالی تو چیست؟

گفت : ای برادر ،من روی سبد خود گیاهی نهاده ام که بار را سبک کند و مرا در بردن آن قوت و قدرت دهد .

رفیق این سخن بشنید – بسیار تعجب کرد – و گفت : چه شود که بر من منت نهی و قدری از این گیاه به من دهی .

گفت : ای برادر ، این گیاه که بار را  سبک کند و برنده را قوت دهد ، نامش بردباری و صبر است .

الا یا المهدی مدام الوصل ناولها

                     که در دوران هجرانت بسی افتاد مشکلها

صبا از نکهت کویت نسیمی سوی ما آورد

                            ز سوز شعله شوقت چه تاب افتاد در دلها

چو نور مهر تو تابید بر دل های مشتاقان

                             ز خود آهنگ حق کردند و بربستند محملها

دل بی بهره از مهرت حقیقت را کجا یابد

                             حق از آینه رویت تجلی کرد بر دلها

به کوی خود نشانی ده که شوق تو محبان را

                             ز تقوی داد زاد ره ، ز طاعت بست محملها

به حق سجاده تزیین کن مهل محراب و منبر را

                            که دیوان فلک صورت ازآن سازنده محفلها

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هائل

                            ز غرقاب فراق خود رهی بنما به ساحلها

اگر دانستمی کویت به سر می آمدم سویت

                        خوشا گر بودمی آگه ز راه ورسم منزلها

چو بینی حجت حق را به پایش جان فشان ای فیض

متی متلق من تهوی ، دع الدنیا واهملها